• Nasz Patron

        • Maria Dąbrowska


          Maria Dąbrowska z domu Szumska urodziła się w skromnym dworku w Russowie nieopodal Kalisza. Pochodziła z zubożałej rodziny szlacheckiej. Po uzyskaniu matury studiowała w latach 1907-1914 na uniwersytetach w Lozannie (Szwajcaria) i Brukseli (Belgia) nauki przyrodnicze, ekonomię i filozofię. W tym okresie poznała swojego przyszłego męża Mariana Dąbrowskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Dąbrowska pracowała w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Publicznych. W tym okresie czynnie uczestniczyła w organizowaniu oświaty ludowej i robotniczej. Sympatyzowała z poglądami lewicowymi , szczególnie mocno była zachwycona ruchem spółdzielczym. Od 1927 r. uczestniczyła w organizowaniu akcji protestacyjnych przeciwko łamaniu swobód obywatelskich. 


          W tym czasie wiele pisała. Jej arcydziełem jest powieść Noce i Dnie, która ukazała się w latach 1932-1934. W jej skład wchodzą cztery części : Bogumił i Barbara 1932, Wieczne Zmartwienie 1932, Miłość 1933, Wiatr w oczy 1934. Powieść przedstawia dzieje kilku pokoleń rodziny szlacheckiej na przełomie XIX i XX w. Nie brak w niej wątków autobiograficznych. Bogumił i Barbara przypominają rodziców pisarki, natomiast Agnieszka Nichcicówna to w części autoportret samej autorki Nocy i dni. Powieść okazała się wielkim sukcesem, powtórzonym już po śmierci pisarki w 1975 r., kiedy to zekranizowano Noce i dnie.


          W czasie wojny Maria Dąbrowska przebywała w Warszawie. Tam też zastał ją wybuch powstania w 1944 r. Były to z pewnością dla niej chwile bardzo tragiczne. Po upadku powstania schroniła się w Dąbrowie Zduńskiej (okolice Łowicza). Po zakończeniu wojny pisarka powróciła do Warszawy. Pomimo lewicowych poglądów była rozczarowana zaprowadzaniem w kraju „demokracji ludowej”, a następnie sowietyzacją Polski w okresie stalinizmu. Zmarła 19 maja 1965 r.